"Man↘bo↗" sesi çıktığında, sanki beynin korteksinin kıvrımları aniden düzeltilmiş ve gerilmiş gibi, bir anlık rahatlama hissi doğuyor, sanki Norveç ormanlarında yürüyüş yapıyormuşum, Sanya'nın Pasifik Okyanusu'nda süzülen bir kelebek gibi hissediyorum, yağmurdan sonraki ilk damla nektarı emerek, birkaç köpekle birlikte otlakta oturuyorum, ufka bakarak, bütün bedenim bir gölet haline dönüşmüş, yavaşça akıp gidiyor, yavaş yavaş sakinleşiyor, baharın sıcak rüzgarı Baikal Gölü kıyısında geçerken, genç bir kızın derin bir öpücüğü gibi yanaklarımı okşuyor, sırt üstü uzanıyorum, sıcak ve yumuşak güneş ışığı tüm vücudumu kaplıyor, gözlerimi yavaşça kapatıyorum, kendimi bütün dünya ile birleştiriyorum, duyularımı o uzun rüzgarla, o ışıkla bağlıyorum, geniş gökyüzü ve yeryüzü arasında özgürce süzülüyorum 😃