Bir dedektif olan bir frenim, bir keresinde çok içti ve içten bir şey söyledi.

Dedi ki, sana en acımasız insan tanıma yöntemini öğreteyim, ömür boyu işe yarar.
Birini anlamak istiyorsan, onun insanlığını analiz etmeye çalışmayı bırak ve motivasyonunu düşünme, o şey çok soyut.
Sen sadece sessizce izle.
Yanında en sık görüştüğü o üç beş kişi ne tür insanlar, bir bak.
Eğer onun çevresi, tamamen boş gezen, sürekli boş laflar eden ve sürekli küçük hesaplar peşinde koşan insanlarla doluysa, rahat ol, o kesinlikle uzun süre düzgün bir insan rolü yapamaz.
Benzerler bir araya gelir, insanlar gruplar halinde dağılır, bu söz boşuna söylenmedi, bu hayatta kalmanın köklerine kazınmış bir kuralıdır.
Bunu duyduğumda, sırtımda biraz karıncalanma oldu.
Gerçekten de bu iş çok basit.
Geriye dönüp düşündüğümde, bu yıllar içinde düştüğümüz tuzaklar, karşılaştığımız kötü insanlar, hangisi onun arkadaş çevresinden daha önce bize haber vermedi ki?
Sadece kendimiz, her zaman "o"nun bir istisna olduğunu kabul etmeyi isteriz.
Bir kişinin sosyal çevresi, onun ruhunun görünümüdür, saklanamaz.