Baraj Savaşları: Tibet Su Kabusum

Çin'in son güç hamlesini giderek artan bir dehşetle izliyorum. Tibet'te, kurak mevsimlerde Hindistan'ın su kaynağını şaşırtıcı bir şekilde %85 oranında boğabilecek bir canavar barajı inşa ediyorlar. Bu sadece altyapı değil, aynı zamanda 100 milyon aşağı havzadaki insana karşı suyu silah haline getiriyor.

Su güvenliği konusunda derinden endişe duyan biri olarak, bu yüksek irtifa satranç oyunundan hem etkilendim hem de dehşete düştüm. Angsi Buzulu, üç ülkede milyonları besleyen nehirleri besliyor ve şimdi jeopolitik bir piyon haline geliyor.

Hindistan bunu sessizce kabullenmiyor. Kendi barajlarını inşa etmek için on yıllardır plan yapıyorlar, ancak yerel direniş oldukça sertti—ve o köylüleri suçlayabilir miyiz? Evleri su altında kalacak, ataerkil yaşam tarzları "ulusal güvenlik" adına boğulacak. Acı ironi benden kaçmıyor.

Ama Çin geçen Aralık'ta hidroelektrik canavarını duyurduğunda, her şey değişti. Modi'nin hükümeti birden aciliyet buldu ve hidroelektrik yetkililerini silahlı polisle birlikte yerleri incelemeye gönderdi. Hindistan Başbakanı kendisi artık inşaatı hızlandırmak için toplantılara başkanlık ediyor.

Beni deli eden şey, suyun - kelimenin tam anlamıyla tüm yaşamın kaynağı - nasıl kolayca sınır anlaşmazlıklarında sıradan bir araca dönüşebildiğidir. Çin'in barajı sadece elektrikle ilgili değil; daha önce sınır savaşları yaptıkları bir komşu üzerinde güç kazanmakla ilgilidir. Aslında şunu söylüyorlar: "Artık su musluğunuzu kontrol ediyoruz."

Ve dürüst olalım, bu mega barajlar hangi ülke tarafından inşa edilirse edilsin ekolojik felaketlerdir. Binlerce yıl boyunca serbest akan nehir sistemleri tıkanır, tortu desenleri değişir, ekosistemler çöker.

Her iki ülke de ulusal su güvenliğinin kutsalında çevresel istikrarı ve yerel toplulukları feda ediyor. Bu, aşağı akıntıda herkesin kaybettiği tehlikeli bir oyun.